Op het moment dat ik dit schrijf, zit ik in mijn laatste ‘afbouwfase’ van de borstvoeding. Ik heb altijd gezegd dat ik minimaal een half jaar borstvoeding wil geven en ik heb het gehaald. Maar ik kan niet zeggen dat het allemaal heel soepel ging. Het was wel een kwestie van doorzetten. Lees in deze blog meer over mijn ervaring met borstvoeding geven. Hoe ik de melkproductie op gang heb laten komen, ik na 3 weken eindelijk mijn dochter aan de borst kreeg en wat ik heb gedaan om overproductie te verminderen.
Op gang brengen van de borstvoeding
Ik had natuurlijk totaal geen ervaring met borstvoeding geven, dus ik wist er niet veel van af. Eén ding wist ik wel: borstvoeding geven is niet vanzelfsprekend. Om die reden hield ik er rekening mee dat het wel eens aanpoten kon zijn. Tijdens mijn zwangerschap heb ik al tal van verhalen gehoord van tantes, nichten en vriendinnen over melkproductie die niet op gang kwam, te weinig voedingsstoffen in de melk en heftige borstontstekingen. Dat was ondertussen ook mijn grootste angst geworden: een borstontsteking.
Om die borstontsteking hoefde ik mij in het begin geen zorgen te maken. Mijn eerste doel in deze missie was zorgen dat ik überhaupt borstvoeding kon geven. Robin werd 5 weken te vroeg geboren, had een laag geboortegewicht en werd gehaald met de keizersnede. Al deze factoren zorgden ervoor dat het een hele taak werd om de melkproductie op gang te krijgen en daarna Robin proberen aan te leggen. Ze was nog zo´n iel meisje en had totaal geen kracht om bij mij uit de borst te drinken.
Mijn melkproductie kwam niet op gang
Robin kreeg eerst de melk uit een cupje. Ondertussen moest ik om de 3 uur een kwartier kolven met twee van die toeters op mijn borsten. In het begin kwam er echt helemaal niks uit. Ik zat een kwartier lang voor jan *** te kolven, dat schoot natuurlijk niet op.
Ik besloot om maar een handje te helpen door de melk er handmatig uit te persen. Uit alle macht zat ik mezelf te ‘melken’ (zo voelde het ook echt) en ik kreeg er de eerste dag al een paar druppels uit. Met een spuitje zoog mijn man elk druppeltje dat uit mijn tepel ontsnapte op, want deze moedermelk (colostrum) was goud waard.
Na een aantal keer op deze manier melken, kreeg ik een beetje beurse borsten en wat kramp in mijn handen. Maar de borstvoeding kwam wel op gang. Bij elke poging kwam er steeds iets meer uit en na twee dagen kon zelfs het kolfapparaat al wat melk uit mijn borsten zuigen. Het begon met 5 ml, na 5 dagen zat ik al op 20 ml. En nog een paar dagen later was de kunstvoeding helemaal niet meer nodig en produceerde ik meer melk dan Robin op kon.
Melkproductie op gang helpen: check. Dat was gelukt. Maar zoals bleek was dat eigenlijk helemaal niet het moeilijkste gedeelte.
Mijn ervaring met borstvoeding geven: Leren aanleggen
Het allermoeilijkste van de borstvoeding vond ik Robin aanleggen en goed laten drinken. Mijn melkproductie was binnen een week goed op gang gekomen, maar Robin goed aanleggen en laten drinken, daar heb ik 3 weken over gedaan.
Toen Robin niet meer in de couveuse hoefde, werd er geprobeerd haar aan te leggen. Al snel werd geconcludeerd dat mijn tepels ‘te ver ingetrokken waren’. Ze kwamen er niet uit waardoor Robin niets had om op te zuigen. Ik moest dus aan de tepelhoedjes. Dat zorgde voor nog meer gedoe, want dan verschoof die weer, raakte ik hem kwijt of viel het er telkens vanaf. Drama dus. Ondertussen heb ik 6 tepelhoedjes omdat ik telkens nieuwe moest kopen.
De eerste dagen na de geboorte ging het aanleggen totaal niet, maar toch werd het geprobeerd en dat vond ik echt verschrikkelijk.
Robin was een klein kwetsbaar meisje en toch werd haar hoofdje best ruw richting mijn tepel geduwd. Ik vond het gewoon zielig en was bijna blij dat er besloten werd om het aanleggen even stop te zetten omdat het haar teveel energie kostte. Ze moest eerst aansterken en kreeg sondevoeding.
Na 5 dagen werd ik overgeplaatst naar een ander ziekenhuis waar ze rooming-in hadden. Zo kon ik dag en nacht bij Robin blijven en hoefde ik haar niet in het ziekenhuis achter te laten. Robin kwam elke dag goed aan in gewicht. Nadat ze wat was aangesterkt kon ik weer beginnen met haar proberen aan te leggen. Hierbij kreeg ik hulp van de verpleegkundigen van het ziekenhuis. De één was misschien minder ruw dan de ander, maar ik vond de manier waarop Robin werd gedwongen om uit de borst te drinken, zeer pijnlijk om te zien. Hoe lief en aardig de verpleegkundigen ook waren. Ik vond ook dat er te lang werd geprobeerd, soms waren we een half uur bezig. Robin over de zeik en ik trouwens ook.
Robin wilde niet goed uit de borst drinken
Het meest vervelende was dat het in de eerste weken na de geboorte niet opschoot. Soms dronk ze een paar slokken, soms weer niets. Een ander moment dronk ze een paar voedingen best redelijk, maar kreeg ik haar de volgende dag niet meer aangelegd. Ik wist dat Robin pas naar huis mocht als ze goed en zelfstandig uit de borst kon drinken. Dit maakt het heel frustrerend dat het aanleggen erg wisselend verliep.
Toen we samen weer een slechte dag hadden, kreeg ik een inzinking. We waren al twee weken bezig en nog steeds was het wisselend. De hele dag moest ik huilen als ik aan een nieuwe verpleegster moest uitleggen dat de voedingen nog steeds niet goed verliepen. Op dat moment stond ik op de rand van opgegeven. Dan maar de borstvoeding via de fles geven. Ik kon het niet meer aan dat het haar zo werd opgedrongen.
Op mijn eigen manier borstvoeding geven
Maar ergens wilde ik het nog even doorzetten, maar dan op mijn manier. Ik sprak af dat ik elke voeding eerst zelfstandig Robin zou proberen aan te leggen. Zonder de druk van verpleegkundige om me heen. Gewoon proberen met zijn tweeën. En als ik het na 5 of 10 minuten genoeg vond, dan was het genoeg en kon ze de voeding krijgen op een andere manier.
Wat was ik blij dat ik op mijn strepen ben gaan staan, want er viel een soort van last van mijn schouders af.
Ik werd er relaxter in en ik vond het niet meer zo erg als het niet zou lukken en ik Robin moedermelk uit de fles moest geven. De derde week bleef het wisselend gaan, maar als het goed ging, dan dronk ze steeds meer en behoorlijk goed. Ik merkte nu vooruitgang wat mij stimuleerde om door te zetten. Naast die voedingen bleef ik trouwens nog steeds elke 3 uur beide borsten een kwartier lang kolven!
In één keer had Robin het licht gezien, na 3 weken proberen. Hoewel het de dag ervoor niet elke voeding lukte om haar te laten drinken, dronk ze op die dag ineens alle voedingen goed uit de borst. Als ze dat de dag erna ook zou doen, dan mochten we naar huis, en dat lukte!
Het aanleggen was gelukt!
Lees ook: De brelfie! Zo maak je prachtige borstvoeding foto’s!
Overproductie
Nog een obstakel overwonnen, wat was ik blij dat ik na ruim 3 weken met mijn dochter naar huis mocht! Nu stond ik voor een volgend probleem: ik had overproductie.
Drie weken lang heb ik elke 3 uur een kwartier lang beide borsten gekolfd. Nu Robin uit mijn borsten kon drinken, was dat niet meer nodig, maar intussen waren mijn borsten daar wel aan gewend. Met één borst kon ik Robin al genoeg geven voor één voeding. Hierdoor werd er uit de andere iets van 6 uur lang niet gedronken. Het resultaat was gespannen borsten. Ik kon mijn dikke aderen erop voelen. Ik lekte ook constant melk waardoor ik een paar keer per dag nieuwe zoogcompressen moest pakken.
’s Nachts lekte ik de eerste dagen door de zoogcompressen heen en werd ik wakker met een natte bh en pyjama. Soms werd ik zelfs wakker van de pijn aan mijn borsten en moest ik echt even de druk eraf halen door wat melk eruit te duwen. De verhalen over borstontstekingen spookte telkens door mijn hoofd. Daarom zorgde ik ervoor dat bij elke voeding mijn borst goed leeg was door na het voeden nog even leeg te kolven. En dat werkte blijkbaar. Ik heb geen borstontsteking gehad en na een paar dagen had mijn productie zich aangepast en hoefde ik niet meer met lekkende borsten in de rij bij de kassa te staan.
Binnenkort zal ik ook vertellen over mijn ervaring hoe ik de borstvoeding heb afgebouwd en hoe het mij is gelukt om het borstvoeding geven meer dan een half jaar vol te houden.
