Het verhaal van Walter

Slechts een paar minuten geleefd en al zoveel harten geraakt. Het verhaal van Walter, onze zoon die zoveel mensen heeft geraakt in zijn korte leven van slechts een paar minuten. Een bijzonder en ontroerend verhaal met prachtige foto’s van Walter.

‘Vrijdag 14 juni werd een dag die totaal anders verliep dan ik had gedacht. Ik begon de dag met een heerlijke pedicure samen met mijn goede vriendin en bruid in spé Megan. Haar moeder Cathy en al haar bruidsmeisjes waren er ook bij. We hadden daarna nog een gezellige lunch, deden nog wat boodschappen en vervolgens gingen we allemaal naar huis om ons voor te bereiden op het oefendiner.

Vanaf de dinsdag ervoor had ik wat last van spotting (RED: bloeddruppeltjes uit de vagina). Het was nooit veel en donkerbruin van kleur. Een normaal zwangerschapsverschijnsel dus. Ik had ook nooit pijn gehad. Maar op die dag zag ik dat het bloedverlies van kleur veranderde, namelijk van donkerbruin naar roze.

Toen ik thuis kwam die dag om mijn cameraspullen op te halen voor het oefendiner, besloot ik om voor de zekerheid even mijn verloskundige te bellen om haar te vragen of het kleine bloedverlies een betekenis had. De volgende dag zou ik foto’s maken op de bruiloft en dan moest ik heel de dag staan. Zo rond de 12 uur.

Mijn verloskundige adviseerde om naar de Eerste Hulp te gaan zodat het bloedverlies onderzocht kon worden.

Niet omdat ze dacht dat er iets ernstig aan de hand was, maar om me gerust te stellen. Bij mijn andere kindje had ik tijdens de zwangerschap een complete placenta previa (RED: voorliggende placenta). We waren daarom allebei een beetje bang dat dit nu weer het geval zou zijn.

Ik vertrok samen met mijn partner Josh rond 15.00 uur naar het aanbevolen ziekenhuis in Kokomo. Dit was 45 minuten rijden. Onderweg belden we onze ouders op om hen op de hoogte te stellen. Omdat ik net niet 20 weken zwanger was, (ik was 19 weken en 3 dagen) moest ik op de Eerste hulp blijven. Zwangere vrouwen die 20 weken of verder zijn werden meteen doorgestuurd naar de verloskunde.

Toen wij in de wachtkamer zaten, zagen we hoe meerdere zwangere vrouwen binnen kwamen en weer weggingen omdat zij meer dan 20 weken zwanger waren. Ik zat daar maar, te wachten. Pas om 17.00 uur werden we opgehaald uit de wachtkamer.

Nadat ik me had omgekleed vonden we het hartslagje meteen. Volgens mij was het rond 160 slagen.

Omdat ik het hartje zo snel al kon horen, werd ik meteen wat rustiger en wachtte ik geduldig op de arts. Uiteindelijk kwam er een verpleegkundige of assistente. Ze gaf aan dat de arts zo zou komen voor een vaginaal onderzoek en een echo. En weer moesten we wachten. Eindelijk kwam de arts eraan. Hij zei dat hij geen vaginaal onderzoek ging doen, maar dat ik wel een echo kreeg. Ondertussen was het 17.30 uur en moest Josh weg. We waren beide best enthousiast dat we een echo kregen en we hoopte dat we het geslacht van de baby zouden horen. We hadden voor komende woensdag de 20 weken echo pas staan.

Om 18.00 uur kwam er een nieuwe verpleegkundige binnen. Ze gaf me 3 glazen water en zei dat ik deze moest opdrinken voor de echo. Ik zette de tv aan. Een paar minuten later begon ik wat steken te voelen.

Na een half uur merkte ik dat ik aan het bevallen was, ik twijfelde er geen moment aan omdat ik het al vaker heb gedaan.

Ik kon niet meer rechtop zitten omdat de pijn te intens was. Ik drukte op het belletje zodat er een verpleegkundige zou komen, maar die kwam niet. Tien minuten later belde ik weer en eindelijk kwam ze de kamer binnen lopen.
Op dat moment schreeuwde ik van de pijn en was ik overspoeld door emoties. Ik was er mentaal totaal niet op voorbereid dat ik zou gaan bevallen en elke vezel in mijn lijf verzette zich tegen deze bevalling. Ik wilde niet bevallen, nu nog niet.

De verpleegkundige geloofde in eerste instantie niet dat ik aan het bevallen was en ze zei dat ze het de arts zou laten weten. Toen ging ze weer weg. Ik heb geen idee hoe lang het duurde voordat de arts eindelijk binnen kwam. Het enige wat hij zei was dat hij de echo wat naar voren zou verschuiven en hij verliet de kamer weer.

Ik had het gevoel dat ik in een hoekje van de Eerste hulp was geduwd en het maar in mijn eentje moest redden.

Geen hulp, geen sympathie, niks. Ik kon mijn moeder niet bellen omdat ik geen bereik had. Ik zou Joshua een berichtje kunnen sturen via mijn draadloos signaal, maar ik wilde niet dat hij zich zorgen zou maken.

Iets later dan 19.00 uur was Josh weer onderweg naar het ziekenhuis. Ik werd meegenomen voor een echo rond dezelfde tijd. De dame die de echo afnam was de eerste persoon waarbij ik het gevoel had dat ze om me gaf en ze was ook erg vriendelijk. Niet dat de andere gemeen waren, maar ze besteedde niet meer tijd aan me dan ze nodig achtte.
Ze vond meteen het hartslagje, maar deze was verontrustend. Ze kon me verder niets vertellen. Vervolgens bekeek ze de echo snel en ging daarna overleggen met de radioloog. Ze vroeg aan een andere dame of ze bij me kon blijven zitten.

Toen ik naar de wc ging om mezelf schoon te maken van de echo, was er veel meer bloed dan eerst. Ik klapte helemaal in elkaar.

Joshua kwam net aan op het moment dat ze me terug reden naar mijn kamer.

Terug op mijn kamer op de Eerste hulp moest ik weer naar de wc. De dame die de echo had gemaakt richtte zich meteen tot Josh en zei: ‘Het spijt me en ik wil niet dat ze me ziet huilen, maar ik zal voor jullie bidden.’

Vervolgens gaf ze hem een knuffel en verliet de ruimte. Het was ongeveer 19.20 uur toen ik terug in de kamer kwam. Op dat moment waren er geen pauzes tussen de weeën. Ze waren heel intens en wanneer er eentje wegzakte begon er alweer een andere.
Ik ben zelf al twee keer eerder bevallen, in mijn jeugd hoorde ik geregeld verhalen van mijn moeder over bevallingen en ik ben zelf bij bevallingen geweest als fotograaf. Daarom wist ik dus, toen ik goed naar mezelf luisterde, dat ik op het einde was aangekomen.

Ik wilde de hoop nog niet opgeven, maar ik wist diep in mijn hart dat ik de baby aan het kwijtraken was.

Op een gegeven moment kwam het zustertje, assistente of wat ze ook was die ik in het begin had gezien mijn kamer binnen. Ze zei dat mijn foetus nog levensvatbaar was. Ik wilde haar bijna slaan omdat ze mijn kind een foetus noemde. Maar ze was tenminste nog iets sympathieker dan de arts, want die heb ik helemaal niet meer gezien. Er werd me verteld dat ik naar boven moest voor een cervicale cerclage (RED: een bandje om de baarmoeder die een vroeggeboorte kan voorkomen). Door dit nieuws kreeg ik weer een beetje hoop.

Vanaf dit moment wordt alles een beetje vaag. Ik werd rond 20.00 uur eindelijk een keer mee naar boven genomen naar de verloskundige afdeling. Ik had zoveel pijn dat ik totaal niet door had wat er om me heen gebeurde. Na 3 pogingen krijgen ze eindelijk het infuus ingebracht, het interesseerde me allemaal niet meer. Terwijl ik normaal gesproken erg bang ben voor naalden.

De arts onderzocht me en ging toen naast me op het bed zitten. Ze vertelde me dat ze mijn baby gingen halen.

Dit was de eerste keer dat iemand mijn kindje een baby noemde.

Ik begon meteen te schreeuwen en vroeg of er geen andere optie was. Op de Eerste hulp was me namelijk vertelt dat ik een cerclage zou krijgen. De arts was heel vriendelijk en ze gaf aan dat een cerclage niet mogelijk is bij iemand die aan het bevallen was.
En dat was ik op dat moment. Ik had volledige ontsluiting, dus er zat gewoon echt niks anders op. Ze zei telkens weer hoe erg ze het vond en ik vond haar ontzettend vriendelijk.

Ik kan je niet vertellen hoeveel mensen er in mijn kamer waren om me te helpen. Wat ik wel kan zeggen dat ik nooit alleen werd gelaten. Ik kreeg wat pijnstillers en de pijn nam eindelijk een beetje af. Toch was het nog steeds behoorlijk hevig tijdens mijn weeën, maar nu kon ik tussendoor wel een beetje rusten. Joshua belde onze familie op en die lieve Megan, die zich eigenlijk moest richten op haar huwelijk de volgende dag, kwam bij me kijken.

Ze was bij me, huilend en pratend, op het moment dat mijn vliezen braken.

Ik kan me niet meer herinneringen hoe laat ik begon met persen. Nadat mijn vliezen waren gebroken voelde ik de weeën niet meer. Ik moest een paar keer persen om zijn kleine lichaampje eruit te krijgen. Hij werd geboren om 21.42 uur.

Ik moest ontzettend hard huilen, maar hij was perfect. Hij was volledig ontwikkelt en had alles erop en eraan. Ik kon zijn hartje zien kloppen in zijn kleine borstkas.

Joshua en ik hielden hem allebei vast en huilden en keken naar hem, onze perfecte kleine zoon.

De arts en verpleegkundigen verlieten onze kamer zodat we een moment met hem alleen hadden. We noemde onze zoon Walter.

Ergens tussen middernacht en 1.00 uur moest ik naar de operatiekamer voor een ingreep omdat mijn placenta niet losliet. De ingreep verliep goed en ik was snel weer terug in op de kamer waar ik in slaap viel door de medicijnen en uitputting.

Ik ben erg dankbaar voor de arts en verpleegkundigen die bij me waren tijdens de bevalling. Zij namen nooit het woordje ‘foetus’ in de mond. Zij hadden met mij gebeden en gehuild en ze waren er voor me toen ik ze nodig had. Zelfs op de momenten van extreme pijn, voelde ik liefde voor hen allemaal. Ze hebben ontzettend goed voor ons gezorgd. Zo hebben ze een lokale begrafenisondernemer gebeld en alle formulieren en telefoontjes op hen genomen. We besloten om onze zoon te cremeren.

Hoewel ik me op de Eerste hulp ontzettend verlaten voelde, was de verloskundige afdeling geweldig. Zij waren ook diegene die ons aanmoedigden om onze zoon te zien om zo een connectie met hem te krijgen. Sterker nog: hij werd meegenomen toen ik de ingreep had en werd daarna meteen weer teruggebracht. Hij is bij ons gebleven tot de begrafenisondernemer hem mee nam.

Mijn hart breekt als ik verhalen hoor van mensen die hun kindje niet mochten zien. Dat moet werkelijk verschrikkelijk zijn geweest.

Ik heb hem vast mogen houden en geknuffeld. Terwijl zijn hartje klopte heb ik hem tegen mijn hart aangelegd. Ik heb zijn teentjes geteld en zijn kleine hoofdje gekust. Ik zal deze herinneringen aan hem altijd blijven koesteren.

De volgende dag werden mijn dochters naar het ziekenhuis gebracht. Ik vond het heel belangrijk dat zij hun broertje zouden zien, zodat ze beter zouden kunnen begrijpen dat hun broertje helaas niet mee naar huis kan. Ze konden zo ook afscheid van hem nemen.

We weten nog steeds niet hoe dit had kunnen gebeuren. Het kunnen ontelbare dingen zijn, maar dan weten we nog steeds niet wat dan precies de oorzaak vais geweest.

Ik ben heel blij dat Joshua naar onze auto is gelopen om mijn camera te halen. In het begin wilde ik geen foto’s. Maar nu zijn de foto’s het enige wat ik heb om op terug te kijken. Ondertussen zijn onze foto’s van Walter door heel veel personen bekeken en gedeeld. Ik krijg hier heel veel positieve reacties op.

In zijn hele korte leven van slechts een paar minuten heeft onze zoon meer mensen geraakt dan ik ooit voor mogelijk had gezien.

Alleen maar omdat je het kindje in je buik niet kunt zien, betekent niet dat het eruit ziet als een bol van cellen. Walter was compleet ontwikkelt en al vrij actief in mijn buik. Als hij nou een paar weken langer was blijven zitten, had hij nog een kans op een leven gehad.

De foto’s van kleine Walter zijn prachtig en waanzinnig, maar kunnen ook een beetje schokkend zijn. Bereid jezelf dus een beetje voor voordat je ze gaat bekijken. Toch geven de foto’s een prachtig beeld van de ontwikkeling van een baby van iets meer dan 19 weken oud. Werkelijk heel bijzonder.

Wil je meer weten over het verhaal van Walter? Bekijk dan zijn website en lees de vele reacties die hij heeft losgemaakt bij veel moeders over de hele wereld.
Bron: Walter Joshua Fretz

Wil jij graag ook je verhaal vertellen? Vertel het alsjeblieft aan ons en onze lezeressen. Wij zijn ontzettend benieuwd naar jouw verhaal wat een grote troost kan zijn voor andere vrouwen die hetzelfde mee hebben gemaakt of op dit moment meemaken.