Na 23 weken zwangerschap werd mijn dochter geboren!

Het kan je zomaar gebeuren! Je wilt dolgraag kinderen en dan ontdek je dat zwanger worden niet vanzelfsprekend is en dat je het PCOS syndroom hebt. Als het dan toch lukt om zwanger te worden, verloopt je zwangerschap niet zoals je had gedacht. Lees het emotionele verhaal van Simone over haar dochter Lotte: Na 23 weken zwangerschap werd mijn dochter geboren!

Mijn man en ik hadden een grote kinderwens en dus stopte ik met de pil. Het ‘ontpillen’ was begonnen. Bah, wat voelde ik mij ellendig. Vaak lees je dat al die hormonen niks goeds doen in je lichaam en veel vrouwen daar juist last van hebben. Nou, geef mij die pil maar terug dacht ik telkens. Ik kon mijn eigen emoties niet plaatsen, werd onrustig en had vaak hoofdpijn.  En waarom duurde het zo lang voor ik een menstruatie kreeg?

Na ongeveer drie maanden toch maar eens langs de huisarts. Daar werd mij verteld dat het ontpillen erg lang kon duren en met een standaard ‘laat het los’ praatje werd ik weer naar huis gestuurd. Oké, geef het de tijd en probeer te ontspannen, nam ik mezelf voor.
Twee maanden daarna had ik nog steeds geen menstruatie gehad en kreeg ik steeds meer vervelende pijntjes in mijn buik. Die pijn werd een soort van steken aan de zijkanten. Met wat googlen bedacht ik dat dit best wel eens mijn eierstokken zouden kunnen zijn. Toch maar weer een bezoekje aan de huisarts. Dit keer werd ik doorverwezen naar de gynaecoloog.

Eenmaal daar was het met een inwendige echo al snel duidelijk. Ik heb het Polycysteus Ovarium Syndroom oftewel PCOS.

Hierbij zitten er meerdere vochtblaasjes (cysten) in de eierstok. Daardoor kan er een lange tijd geen eisprong plaatsvinden en menstrueer je dus ook niet. Veelvoorkomende symptomen zijn overbeharing, overgewicht en/of acne. Ik heb die symptomen allemaal niet, maar het was voor de gynaecoloog toch duidelijk dat het PCOS was. Ik was opgelucht want buiten dat, zag het er voor zo ver naar uit, dat onze kinderwens met wat medische hulp toch uit kon komen. Natuurlijk toch een spannende tijd.

Zo ben ik begonnen met medicijnen te slikken die er voor zorgen dat ik een menstruatie kreeg. Daarna medicijnen die de rijping van de eicel bevorderen. Zorgvuldig werd ik in het ziekenhuis in de gaten gehouden hoe de eitjes groeiden. Verder was het afwachten.

Na twee maanden bleef mijn menstruatie uit. Vol spanning toch maar een zwangerschapstest gedaan. Die 2 minuten die uren leken te duren. Zagen we daar een streepje? Ja, een heel licht streepje. Maar ik had al zo vaak in verschillende verhalen gelezen; een streepje is een streepje! Wauw! Wat waren wij ontzettend blij en vooral dankbaar dat het dan nu toch nog zo snel was gegaan. Het was bijna niet te geloven!

De weken die daarop volgden waren heel erg spannend, het blijft toch altijd een onzekere tijd. Eindelijk die 12 weken zwangerschap voorbij. Als je dan denkt dat de ergste spanning er af is zit je weer tegen die 20 weken echo aan te hikken. Maar ook die was helemaal goed.
Wat een opluchting! Nu proberen te ontspannen en gaan genieten had ik mij voorgenomen.

De kleine meid liet zich ondertussen elke dag goed voelen en dat was zo fijn!

Op een maandag zoals gewoonlijk had ik die dag weer gewerkt. Ik was 23 weken en 2 dagen zwanger. Een prima dag achter de rug. De kleine maakte het soms even lastig om tegen mijn ribben aan te duwen, maar ach, ik was allang blij om haar zo te voelen.
Toen ik thuis kwam stond het eten klaar dus ik kon meteen aanschuiven.
Na het eten begon mijn buik wat raar te doen. Het eten was niet lekker gevallen. Ik ging een paar keer naar het toilet maar toch was het dat niet. Het was iets anders dat mij dwars zat. Wat vreemd, wat was dit nu ineens?

Even rustig op de bank liggen. De pijn liep snel op en kwam in vlagen. Mijn man vroeg mij of ik zeker wist of het wel mijn darmen waren? Ik wist het antwoord niet, maar wat kon het anders zijn? In ons hoofd wisten we allebei wel beter.
Mijn man belde de verloskundige. Terwijl ze mij even aan de telefoon had en die vlaag van pijn weer op zette wist zij genoeg.

Ze kwam er meteen aan! Gelukkig was zij er vrij snel, want de pijn was niet te houden. Ik was zo blij dat ze er was!

De verloskundige controleerde mij en wist genoeg. Je bent aan het bevallen en dat gaat de kleine niet redden!

Dat was het eerste wat ze zei. In mijn eigen bubbel van pijn hoorde ik haar woorden maar al te goed. Op dat moment wilde ik alleen maar dat deze pijn over zou gaan. Met spoed kwam er een ambulance. Omdat ik elk moment kon gaan bevallen spraken de verloskundige en de ambulance chauffeur af om achter elkaar aan te rijden en wanneer ik het niet meer zou houden, zouden ze stoppen. Dat wil je natuurlijk niet midden op de weg. Ik deed mijn best om alles weg te puffen.

Eenmaal in het ziekenhuis was iedereen heel relaxed. Waar ze normaal zouden aanmoedigen om te persen, werden wij nu alleen gelaten tot het echt niet meer ging. Iedereen wist wat er zou gaan gebeuren. Uiteindelijk heeft het best nog wel even geduurd.

Ik wilde al zolang persen, maar dat zou het begin van het einde zijn. Ik wilde het niet, het mocht niet!

Uiteindelijk moet je je over geven. De artsen werden geroepen en met twee keer persen was onze prachtige dochter Lotte daar.
Een mini meisje, zo mooi, met alles er op en er aan! Ze werd bij mij neergelegd en mijn man en ik kregen weer alle tijd samen, maar nu om afscheid te nemen van ons kleine meisje. Omdat zij onder de grens van 24 weken zit werd er niks gedaan.
Wat een woede en verdriet geeft dat. Wat is het toch allemaal oneerlijk!


Heel rustig is zij op mijn borst overleden. We hadden het bijna niet door.

Het was een rollercoaster waar wij inzaten. Hoe kon dit nu zo ineens gebeuren? Alle onderzoeken die daarna zijn gedaan zagen er goed uit. Daarom wordt er vanuit gegaan dat ik een zwakke baarmoederhals heb. Dat is iets wat ze nu natuurlijk niet meer kunnen onderzoeken en moet blijken uit een eventuele volgende zwangerschap.

Een meisje dat zo welkom was, zit nu voor altijd in ons hart!

Deel je dit verdriet en de ervaring over vroeggeboorte of heb je iets anders meegemaakt en zou je dit graag willen delen met onze lezers? Vertel ons je verhaal en neem contact met ons op.
Jouw ervaring wordt dan geplaatst in dit ervaringsblog van Zo Zwanger.

Lees ook het emotionele verhaal van een vader: Na 20 weken ben ik mijn dochtertje verloren!