Lees het eerlijke verhaal van Inge, een moeder met twee gezonde kinderen die op dit moment zwanger is van de derde. Ze had zo graag gehoopt voor nog een dochter maar helaas pakt dat anders uit. Ze vertelt haar oprechte verhaal hier op Zozwanger omdat ze teleurgesteld is in het geslacht van haar ongeboren baby. Een onderwerp waar een taboe op rust maar dat veel vrouwen raakt!
Mijn wens voor een dochter
Bijna 6 jaar geleden kwam ons dochtertje in ons leven. Het mooiste geschenk… perfecte zwangerschap, perfecte kraamtijd. Mooier kon het niet zijn! Na een jaar mocht er een kindje bij van ons. Ik werd meteen weer zwanger, als echte zondagskinderen begonnen we aan een tweede zwangerschap.
Ik hoopte stiekem op nog een meisje, het leek me namelijk zo leuk voor mijn dochter om een zusje te krijgen. Het was een beeld dat ik vanaf mijn kindertijd voor ogen had: minstens 2 zusjes, zodat je je beste vriendin sowieso altijd dichtbij hebt. Zelf had ik in mijn jeugdjaren toch vaak ervaren dat vriendschappen niet hetzelfde waren als die zussenband die kan bestaan… Ook praktisch gezien (hobby’s, interesses, doorgeven kleding) hoopte ik op een meisje.
Eén zoon! Even voelde ik teleurstelling
Op de 12-weken echo werd echter duidelijk dat er een jongen op komst was!
Even voelde ik teleurstelling… Dat zusje was in mijn ogen echt belangrijk voor haar, maar mijn teleurstelling in het geslacht kon ik al snel een plekje geven omdat voor ons als ouders het ook wel fantastisch was om een jongetje te krijgen. Iets heel anders! En uiteraard, een gezond kindje is toch het aller belangrijkst!
Na een week en de uitslag van de nipt-test die echt wel het nieuws bevestigde, was ik helemaal ok met het idee. Een jongetje! Ik voelde wel heel snel aan dat ik op die manier onze gezinsuitbreiding nog niet achter me kon laten, dat ik nog geen compleet gevoel zou hebben, zoals dat heet.
Ons zoontje werd geboren en we waren dolgelukkig. Ook de band tussen zus en broer leek heel snel heel oké te zijn! Altijd kijken naar de voordelen en een jongetje met dit leuke, gekke karakter was zo welkom!
Ons dochtertje is altijd iets gereserveerder geweest en had volgens mij daarom die nood aan een zus. Ons zoontje is zo sociaal, overal waar hij komt heeft hij meteen iedereen mee.
Een derde kindje
De jaren verstreken en ik denk dat ik dagelijks wel nadacht over de voor- en nadelen van een derde kindje. In mijn onderbewustzijn zou dit een meisje zijn, dat het helemaal compleet maakte. Toegegeven, het leeftijdsverschil tussen de zusjes zou al een stuk groter zijn waardoor de verhoopte hobby’s en dergelijke minder op elkaar zouden aansluiten. Maar naar later toe leek het me toch heel erg leuk (essentieel bij momenten).
Na enkele jaren twijfelen hebben we 1x onveilig gemeenschap gehad. Al snel kreeg ik hier spijt van, we hadden het eigenlijk prima zo, waarom dit op het spel zetten? Zus en broer zouden sowieso hun weg wel vinden en wij als ouders waren vrij stressloos en deden zoveel met onze kinderen. Zoveel sociale contacten in de omgeving waardoor die nood voor nog een kindje misschien toch niet zo groot was?
Maar ja, na die ene keer bleek ik meteen zwanger te zijn!
Ik hoopte op een meisje
De weken na de positieve zwangerschapstest waren een hel: wat had ik in gang gezet? Waarom had ik niet gewoon gezegd dat het oké was zo. Dat het hebben van twee gezonde kinderen iets is waar zoveel mensen van dromen?
En toch, die ene keer hebben we niet nagedacht en alles laten begaan.
Ergens had ik wel in mijn achterhoofd dat als hier een meisje van zou komen, mijn geluk uiteraard niet zou op kunnen. Het zou onze kers op de taart zijn en het gevoel dat al jaren onderhuids aanwezig was, zou toch nog kunnen worden ingelost. Ik zou dan alsnog een volledig compleet gevoel hebben… stel je voor, rust in mijn hoofd 😉 .
Teleurgesteld in het geslacht van onze baby
Toen kwam de 12-weken echo. Proficiat, nog een jongetje! Leuk voor jullie zoontje. Ik ging naar huis en voelde me verdoofd. De dag erna ben ik ingestort. Hoe erg!! Een gezond jongetje dat in me groeit en alles wat ik kan is huilen! Dit is écht niet de bedoeling.
Als mama kan ik toegeven dat, hoewel ik helemaal gek ben op mijn zoontje, ik over het algemeen veel meer gevoel heb met meisjes. Ik was zelf altijd een meisje-meisje en had me ook altijd ingebeeld dat ik dit zou doorgeven aan mijn dochters. Maar vooral voor mijn dochter vind ik dit zo vervelend. Al jaren verlangde ze naar een zusje ‘want al mijn vriendinnetjes hebben 1 of meerderde zusjes, mama’.
Mijn gevoelens
Het gevoel dat ik haar nooit een zus zal kunnen schenken maakt me zo verdrietig. Ze zal nu 2 jongere broertjes hebben en in mijn hoofd nog meer verliezen dan in de situatie die er al was, waarin het 50/50 was. Waarom heb ik met die ene keer zoveel op het spel gezet?? Ik heb van heel de zwangerschap totaal niet genoten, het is zelfs een vreselijke periode geweest. Waar ik vroeger totaal oké was met onze gezinssituatie, voel ik nu een grote jaloezie naar mensen met 2 of meer dochters.
Ons kindje kan elk moment geboren worden en ik voel me vreselijk schuldig naar alles en iedereen toe. Ik heb al hulp gezocht maar het probleem zit heel diep, ik vrees dat er altijd wel wat zal blijven nazinderen.
Enerzijds rouw ik voor mijn leven dat niet meer is en waar ik als stressloze mama veel kon doen met mijn 2 kindjes (want met 3 gaat dit een stuk lastiger worden). Anderzijds rouw ik voor het zusje dat er nu nooit zal komen.
Ik begrijp heel goed dat mensen die moeite hebben met zwanger worden bijvoorbeeld heel vreemd zullen opkijken van mijn verhaal dat ik teleurgesteld ben in het geslacht. Maar ik kan er echt niets aan doen dat ik deze gevoelens nu heb. Ze zitten zoveel dieper dan dat ik me ooit had kunnen inbeelden.
