Zes maanden. Zo lang zou ik je vandaag in mijn buik hebben. Maar in plaats daarvan zit ik in bad, zonder buik, zonder misselijkheidsgevoel. Zonder jou.
Een moeder deelt haar verdriet over het verlies van haar kindje en troost zichzelf met de woorden: “Het is met een reden, dat je niet verder groeide”.
Half augustus besloten we om te stoppen met anticonceptie en het op ons af te laten komen. “We zien wel” met de gedachte dat het wel een half jaartje zou duren. Op 7 september had ik mijn menstruatie verwacht. In plaats daarvan hadden we een positieve zwangerschapstest. We waren zo zo zo intens gelukkig. Een gevoel dat we nog nooit eerder meemaakten.
Eerste echo
Met 8 weken zwangerschap gingen we naar de gynaecoloog. Vol ongeduld wachtten we in de wachtkamer. We zijn wel realistisch en zeggen nog tegen onszelf dat het ook vaak misgaat. Wanneer we binnen mogen is de spanning onbeschrijfelijk.
Geluk, angst, nieuwsgierigheid… allemaal gevoelens door elkaar. Wachtend op een flikkerend lichtje, een kloppend geluid, maar we horen en zien niets.
En dan lig ik daar. We zien de blik op het gezicht van onze gynaecoloog. Dit voorspelt niet veel goeds. Het vruchtje had de grootte van een kindje van 6 weken maar we waren 99% zeker dat ik 8 weken zwanger was. Er wordt bloed afgenomen en we moeten de resultaten afwachten. Het kan zijn dat mijn eisprong wat later was en we daardoor minder ver waren dan we dachten.
De dag erna om 9u mocht ik bellen. Wat ging de tijd traag. Ik huilde de hele tijd uit schrik, het onwetende… mijn hart brak in 1000 stukjes. Maar we gaven de moed niet op.
Stille hoop
Dinsdag om klokslag 9 uur belde ik naar het ziekenhuis. Helaas was er niemand beschikbaar die mij de nodige uitleg kon verschaffen dus ik moest om 11 uur eens terugbellen. Langste twee uur van mijn leven… Om kwart voor elf kon ik niet meer wachten en belde ik. We kregen te horen dat de waarden wel kloppen met een zwangerschap van 6 weken dus dat in theorie nog alles mogelijk was. We huilden van opluchting.
Zes dagen later hadden we een nieuwe afspraak om te kijken of het vruchtje groeit of niet. We leefden een week op hoop. Deden allerlei activiteiten na het werk die we anders niet doen om de tijd sneller te laten gaan.
Maandag 14 oktober
Deze dag zal ik nooit vergeten. Er spookte van alles door ons hoofd. We probeerden positief te blijven maar wisten ook heel goed dat we straks buiten zouden kunnen lopen met slecht nieuws. Ik had buikpijn, mijn hart ging razendsnel. Toen we eenmaal de echo zagen, wisten we genoeg. Het vruchtje was niet gegroeid.
Integendeel, het had nu de grootte van een vruchtje van 5 weken. Weer gingen we niet met een brede glimlach naar buiten. Al de dromen die we hadden over ons wondertje, de namen, de liefde. We gingen die dag samen winkelen, puur om onze gedachten te verzetten. Gek genoeg konden we er beter mee om gaan dan de week ervoor. We hadden ons misschien al genoeg voorbereid op het slechte nieuws.
Een lange week volgde. Een emotionele week, met goede en slechte dagen. Mijn lichaam dacht nog steeds dat ik zwanger was, mijn hoofd wist maar al te goed dat dat niet het geval was. Maar dat maakte het extra moeilijk. Ik was misselijk en moe maar ik wist dat ik er niets meer voor in de plaats zou krijgen. 💔
Curettage
21 Oktober vond de curettage plaats. Ik was op dat moment 10 weken zwanger, 6 goede weken en 4 weken waarin het vruchtje niet meer levensvatbaar was. Sinds de curettage is mijn lichaam helemaal in de war. Ik onderging nog een tweede curettage omdat er nog restjes waren achtergebleven en mijn cyclus duurt soms veel langer dan gepland.
Ik had zo graag zwanger willen zijn. Of opnieuw zwanger. Niet ter vervanging van mijn eerste zwangerschap maar gewoon, we zijn er meer dan ooit klaar voor. Mijn geduld wordt zo hard op de proef gesteld en geloof mij, ik heb geen overschot aan geduld.
We zijn 6 maanden verder en de kinderwens wordt elke dag groter maar mijn lichaam lijkt nog niet klaar te zijn.
Iedereen om ons heen mag aan de wereld vertellen dat er een baby op komst is en wij blijven achter met een gebroken hart.
Ik wil zo graag mijn lichaam opnieuw vertrouwen maar telkens als ik dat doe, laat het mij in de steek… 💔
Niet alleen mijn buik voelt leeg, ook mijn hart voelt leeg. Ik probeer positief te blijven. Onze tijd komt nog wel.
“Het is met een reden, dat je niet verder groeide”, zeg ik tegen mezelf, maar ook die woorden helpen stilletjes aan niet meer.
Je maakte van ons mama en papa, daar zijn we je eeuwig dankbaar voor. We lieten een tattoo zetten, 3 belletjes “Bubbels” omdat we jou als naam “Blub” gaven.
Als iemand een miskraam krijgt, is dat een heftige situatie die ook invloed heeft op de andere kinderen uit een gezin. Zo ook dit verhaal: Papa, kom snel er is iets mis met mama!
