Als iemand een miskraam krijgt dan is dat voor iedereen een heftige situatie, ook voor de andere kinderen uit het gezin. Het onderstaande verhaal is van een lezer die gereageerd heeft op een van onze blogs. Haar verhaal is mooi en verdrietig tegelijk en verdiend meer aandacht. Daarom hebben we er een aparte blog van gemaakt zodat het andere lezers kan helpen in het verwerken van hun gevoelens en verdriet. Lees hier haar verhaal!
8 jr was ik, de jongste van 6 kinderen en hevig verlangend naar ’n broertje of zusje. Alles was klaar, de wieg waar wij allemaal in hadden gelegen, witte lakentjes waar mama met mini-steekjes beertjes en eendjes op borduurde. Ik ontplofte bijna, zo hevig was ’t gevoel van diep, intens verlangen.
Papa, er is iets mis met mama!
“Gerrit, Gerrit!”, kreunend roepen van heel ver, bereikt ’n angstig klinkend geluid van iemand in nood, diepere lagen van mijn bewustzijn. Maar plotseling klaarwakker spring ik uit bed en haast mij naar de overloop. En weer hoor ik: “Gerrit”, en daar staat mama beneden aan de trap, kromgebogen met ’n van pijn vertrokken gezicht, haar hand tegen de onderbuik gedrukt.
“Roep papa!” “Papa, papa,” ik gil haast wanneer ik de deur van hun slaapkamer open gooi. “Papa, er is iets mis met mama, kom vlug, papa”!!
Nooit heb ik mijn broertje gezien, er werd niets uitgelegd en nee, geen begrafenis en ongelooflijk maar waar; niet eens ’n grafje! Ergens bij ’n boom direct in de grond begraven. Zonder……niets, helemaal niets.
Ik heb mijn vader 1 x gevraagd over hoe en wat. Hij beschreef hoe mijn broertje er uit had gezien; blauw en omdat t het zo’n nare aanblik was wilde hij niet dat mama ‘m zag. Achteraf toch vreemd dat hij wel nog heeft verteld hoe mijn broertje zou heten.
Naar mijn vader zou hij vernoemd worden en zijn naam was; “Gertje”.
Dag lieve Gertje…….., mijn broertje.
