Op onze blog over bewust alleenstaand moeder worden kregen we vele prachtige reacties, waaronder het verhaal van An. In haar verhaal vertelt ze hoe bij haar het traject is verlopen, de ups en downs en wat ze uiteindelijk als beloning kreeg. Ontzettend fijn en leuk dat An haar ervaring wilt delen. Onwijs bedankt, ik denk dat heel veel vrouwen hier hoop en kracht uit kunnen halen!
Mijn ervaring als Bewust Alleenstaande Moeder
‘Mijn verhaal start in januari 2016, ik was 31,5 jaar oud. Al enkele jaren had ik een grote kinderwens, maar ik was alleen. Ik heb jarenlang gehoopt dat ik een partner zou tegenkomen, maar op een gegeven moment besloot ik toch om alvast één wens in vervulling te laten gaan: mijn kinderwens. Ik had 1 vriendin die al BAM was en een andere vriendin zat in het traject om er ook één te worden.
In januari 2016 had ik mijn eerste afspraak bij een fertiliteitskliniek, het was een intakegesprek met de gynaecoloog. In dit gesprek werd mijn gezondheid besproken, mijn thuissituatie, sociale leven, baan, woning en andere omgevingsfactoren die meespeelden in mijn leven. Na het gesprek was er even tijd om het te laten rusten en moest ik een paar maanden wachten tot de volgende stap.
De lichamelijke onderzoeken
In mei 2016 startte het volgende onderdeel van het traject: de lichamelijke onderzoeken. Er werd een groot bloedonderzoek gedaan, SOA-testen, vruchtbaarheidstesten en mijn eileiders werden onderzocht. Alles zag er goed uit. Hierna volgde een gesprek met de psycholoog. Alle resultaten van de onderzoeken en mijn gesprekken werden voorgelegd aan een team van verloskundigen, artsen en een psycholoog. Het team zou vervolgens besluiten of ik groen licht zou krijgen of niet.
Tot mijn blijdschap kreeg ik groen licht en werd er een afspraak gepland voor de inseminaties.
In juli 2016 kreeg ik mijn eerste inseminatie met donorzaad. Spannend! Elke keer voordat de inseminatie plaatsvond werd er bloed afgenomen en een echo gemaakt om te bepalen wat het meest ideale moment zou zijn. Iedere keer was ik enthousiast, want ik wilde heel graag zwanger worden. Zelfs wanneer het de eerste keren niet lukte, bleef ik ervoor gaan.
Helaas was ik na 6 inseminaties nog steeds niet zwanger. Er volgde een gesprek met de gynaecoloog. Ondertussen waren er al maanden verstreken en was het voorjaar 2017.
ICSI behandeling
In het gesprek kreeg ik te horen dat er werd overgestapt naar ICSI met sperma van een andere donor. Ik had nooit gedacht dat het zo ver zou komen. Maar als je die brandende kinderwens hebt en je zit in die molen, dan ga je er gewoon voor. Ook als het betekent dat je een ICSI behandeling moet krijgen. (Bij ICSI worden er eitjes verzameld en vervolgens bevrucht door één zaadcel in het eitje te injecteren. Als er bevruchting heeft plaatsgevonden wordt het embryo teruggeplaatst RED.)
Bij mijn eerste ICSI poging had ik 3 embryo’s. Na de eerste twee terugplaatsingen was ik dik zwanger, maar beide keren eindigden in een miskraam. Ik had een vreselijke periode waarin ik veel traantjes heb gelaten. Ik miste toen echt een partner in mijn leven. Natuurlijk had ik mijn ouders en vrienden die mijn steunden, maar ergens moet je het toch alleen verwerken en een plaatsje geven. Het was heel heftig, maar ik wist dat ik hier doorheen moest. Bij de derde terugplaatsing werd ik niet zwanger.
Begin 2018 kreeg ik een nieuwe ICSI behandeling met alweer een nieuwe donor. Er werden toen 2 eitjes bevrucht en had ik dus 2 embryo’s. Bij de eerste terugplaatsing bleek ik opnieuw zwanger. Erg leuk natuurlijk, maar ik was wel heel bang dat het weer mis zou gaan.
Gelukkig ging alles goed, totdat ik de 12 weken echo kreeg. Tijdens deze echo werd me medegedeeld dat het kindje een dikke nekplooi bleek te hebben.
Er was een grote kans op een trisomie 21 (Syndroom van Down. RED) of andere afwijkingen. Een week later moest ik een vlokkentest ondergaan. Na vijf dagen kreeg ik de uitslag: ik was zwanger van een gezonde jongen! Wat een opluchting!
Mijn zwangerschap
De zwangerschap verliep daarna vlot tot ik in de 31ste week belandde. Ik kreeg zware bloedingen. Na een echo bleek dat ik een laagliggende placenta had, een placenta praevia marginalis. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Hier moest ik blijven omdat ik steeds opnieuw bloedingen kreeg.
De weken die volgden waren de meest lange en bange weken van mijn leven. Telkens had ik de angst dat ik een keizersnede moest ondergaan en mijn kind veel te vroeg geboren zou worden. Wonderbaarlijk genoeg hebben we het kunnen rekken tot de 36 weken. Toen is mijn prachtige zoon geboren via een keizersnede!
Ondanks dat hij 2 kuren longrijping moest, kreunde hij na de geboorte en deed hij het goed. Hij moest wel in de couveuse voor CPAP. Na een week mocht ik hem gelukkig meenemen naar huis. Intussen heb ik nu een flinke prachtige zoon van bijna 10 maanden!
Mijn ervaring als alleenstaande moeder
Het is een lange en hobbelige weg geweest, maar ik zou het direct opnieuw doen! Ik moet eerlijk zijn: het is niet altijd makkelijk als alleenstaande moeder en ik heb het serieus onderschat. Maar hetgeen je ervoor in de plaatst krijgt is zo mooi, dat is werkelijk alles waard.
Ik ben altijd heel open geweest naar mijn familie en vrienden over mijn wens om alleenstaande moeder te worden. Mijn ouders en een aantal andere vrienden waren in het begin tegen, maar beetje bij beetje is iedereen bijgedraaid en leven ze echt mee. De mensen in mijn omgeving zijn blij voor mij en zien dat we het goed doen. Ondertussen heb ik stiekem al een verlangen naar een broertje of zusje voor mijn zoontje.
Eerlijk is eerlijk: de eerste maanden zijn zwaar want elke nachtvoeding is voor jou. Je krijgt een enorm slaaptekort, maar je doet het gewoon en gaat door. Ik heb het geluk dat ik omringd ben met ouders die er altijd voor me zijn en de zorg voor mijn zoon af en toe kunnen overnemen als dat moet. Mijn zus is ook zot op mijn mannetje, hij wordt zo graag gezien!
Aan iedereen die twijfelt wil ik zeggen: ga ervoor!
Het is zwaar alleen, soms vloek je wel eens of mis je een helpende hand of een schouder om op te steunen, maar het is het allemaal meer dan waard. Wat wel heel belangrijk is, is dat je een goed sociaal netwerk hebt die je kind kunnen opvangen voor als je moet werken of als de baby ziek is. Het is soms regelen en organiseren, maar dat weegt niet op tegen het mooie en leuke dat je ervoor in de plaats krijgt.
Mijn leven is zoveel rijker met een kind en dat gun ik iedereen!
