Mocht je denken dat een bevalling in een paar uur gepiept is, dan heb je het mis. Vanaf het moment dat je vliezen breken tot het moment dat je jouw baby in je armen kunt nemen kan er heel veel gebeuren. Lees maar eens het onderstaande verhaal van een moeder die een bevalling van 57 uur heeft gehad!
‘Elke bevalling is anders. Mijn bevalling was een bevalling waarbij ik het gevoel had dat ik langzaamaan alle controle verloor. Ik voelde me heel klein en op sommige momenten ook machteloos. Toen de echte bevalling daadwerkelijk begon, had ik het gevoel alsof ik moest vechten voor mijn leven. Mijn bevalling duurde 57 uur!
Mijn man Mark en ik wilde een natuurlijke bevalling zonder pijnbestrijding en het liefst niet in het ziekenhuis. Toen ik 34 weken zwanger was huurde ik een bevallingscoach in. (opgeleide man/vrouw die aanstaande ouders ondersteunt tijdens de bevalling zonder het gebruik van medicijnen. RED.) Ik wisselde ook van een verloskundige naar een vroedvrouw om ervoor te zorgen dat ik een bevalling zonder medicijnen kon hebben.
Mijn zwangerschap was prima, maar toen we de 41 weken passeerde werd het meer stressvol. Mijn vrienden, familieleden en onze vroedvrouw begonnen steeds meer te praten over de optie om de bevalling in te leiden. Maar ik hield hoop dat ik een natuurlijke bevalling kon hebben.
Donderdag 12.45: mijn vliezen braken, maar er gebeurde hierna helemaal niets
Toen ik die donderdag wilde gaan zwemmen braken plotseling mijn vliezen. Het was een echt Hollywood moment. Ik was er zeker van dat de bevalling nu snel zou gaan beginnen. Ik had een controle bij mijn vroedvrouw die aangaf dat gewoonlijk de bevalling nu binnen 8 tot 12 uur zou intreden. Die nacht stelden we onszelf erop in dat ik binnen 24 uur zou bevallen van onze dochter.
Er gebeurde ’s nachts echter helemaal niets. Gewoonlijk geven artsen er de voorkeur aan om de geboorte van het kind binnen 24 uur te laten plaatsvinden. Dit om infectiegevaar te voorkomen, wat kan gebeuren als de vliezen zijn gebroken. Maar omdat ik een vroedvrouw had, voelde ik niet echt een tijdsdruk. Toch wist ik wel dat de tijd ons tegen zat.
Vrijdag 10.00 uur: Toch maar naar het ziekenhuis
Vrijdagochtend besloten we toch maar naar het ziekenhuis te gaan. Op dat moment zag ik er totaal niet uit als een vrouw die binnen korte tijd ging bevallen. Eenmaal ingecheckt werd ik naar de verloskamer gebracht en direct aangesloten aan het infuus, monitoren voor de baby en antibiotica. Na een inwendig onderzoek werd de conclusie getrokken dat mijn dochter nog geen weg aan het banen was door het geboortekanaal.
Kortom: er zou voorlopig nog niets gebeuren.
Ik kreeg Cervidil toegediend (progaslandine, een medicijn dat ervoor zorgt dat je baarmoeder gaat rijpen en de ontsluiting op gang komt. Lees hier meer over bij inleiden bevalling. RED.) Helaas deed het niet zoveel.
De hele tijd in het ziekenhuis zijn en wachten tot ik ging bevallen leek een beetje of ik op het vliegveld zat te wachten totdat mijn vlucht zou vertrekken. Ik zat in oncomfortabele stoelen, at middelmatig eten en voelde me draaierig. De tijd ging erg langzaam voorbij. Hoewel ik niet echt iets aan het doen was, was ik ontzettend moe.
Rond middernacht begon mijn stemming te dalen en werd ik steeds meer nerveus. Ik had het gevoel dat ik steeds minder controle had over de situatie.
Vrijdagnacht 2 uur: ik moest aan de Pitocin
Om 2 uur ’s nachts werd mij vermeld dat ik aan de Pitocin moest. Een middel om de bevalling in te leiden. (Pitocin is een synthetische versie van het hormoon oxytocine, een middel om de weeën op te wekken. RED.) Omdat ik bang was voor de hormonen, de ruggenprik en een keizersnede, lukte het me om de Pitocin nog een paar uur uit te stellen.
Zaterdag 9 uur
Ik had geen keus meer en de verpleegkundige startte met het geven van een lage dosering Pitocin die elke 20 tot 30 minuten werd verhoogd.
Ik wilde totaal geen Pitocin omdat ik een natuurlijk bevalling wilde. Daarom vroeg ik om nog een ronde Cervidil, maar mijn vroedvrouw gaf aan dat ik aan de Pitocin moest of anders een keizersnede kreeg. Ik gaf toe en werd meteen aan het infuus met Pitocin gelegd.
Verrassend genoeg voelde ik nog steeds niets, ondanks het feit dat de Pitocin dosering ondertussen op maximaal was gezet. Ik kon nog steeds lopen, praten, appen en lachen.
Zaterdag 15.00 uur: de bevalling begon nu toch echt
Net op het moment dat het erop leek dat er niets ging gebeuren, ondanks dat ik tegen de maximale dosering Pitocin aan zat, begon ik wat weeën te voelen. Mijn bevallingscoach kwam rond 16.00 uur en keek teleurstellend toen ze merkte dat ik nog gewoon een gesprek met haar kon aangaan. De bevalling was slechts een klein beetje begonnen.
Elk uur werd mijn hartslag en bloeddruk gecontroleerd en de hartslag van mijn baby. Ik heb verschillende verpleegsters voorbij zien komen en de wisseling van diensten meegemaakt. Gelukkig bleef onze bevallingscoach de hele tijd bij ons. Ze coachte mijn man zodat hij me kon steunen tijdens de weeën. De weeën tijdens mijn actieve bevalling waren ontzettend intens. De pijn straalde door vanuit mijn maag naar mijn hele lichaam. Gelukkig duurde de weeën slechts een minuut en ik leerde hoe ik moest toegeven aan de pijn.
Omdat ik Pitocin toegediend kreeg, zat er niet veel tijd tussen de weeën. Aangezien ik geen ruggenprik had gehad, kon ik tussen de weeën door uit bed komen en was ik er mentaal en fysiek helemaal bij. Wat mij erg hielp om door een wee te komen was tellen in mijn hoofd. Ik wist dat die een minuut duurde en telde telkens tot tien totdat het voorbij was. Ik vond het ook fijn dat ik op een monitor kon zien hoe de wee ging verlopen. Zo zag ik wanneer het hoogtepunt kwam en wanneer de wee weer weg ging ebben.
Zaterdag 19.30 uur: de pijn was ondraaglijk geworden
Op een schaal van 1 tot 10 was het zeker een 10!
De pijn was niet meer om uit te houden. Ik moest overgeven, er stroomde bloed langs mijn been en ik trok de kleren van mijn lijf. Vaak klapte ik dubbel van de pijn.
Ik had nog nooit zoveel pijn gevoeld in mijn leven.
Het voelde of ik dood ging.
Ik hoorde dat de verpleegkundige tegen mijn man zei dat de weeën niet snel genoeg kwamen. Ik was totaal ontsteld. Ze wilde de Pitocin dosering nog meer verhogen. Maar ik was fysiek en mentaal helemaal op en zei dat ze de ruggenprik maar moesten klaarmaken. Ik kon het gewoon niet meer aan en was zelfs bereid om voor een keizersnede te gaan, als de pijn maar zou ophouden. Mijn bevallingscoach riep de vroedvrouw om mij te controleren. Mijn ontsluiting was 9,5 centimeter.
Zaterdag 20.00 uur: het was tijd om te persen
Ik was altijd in de veronderstelling dat het persen maar een paar minuten zou duren, maar waarschijnlijk heb ik teveel films gezien, want dit was totaal niet het geval. Om 20.30 begon ik met persen. Al snel kwam ik tot de conclusie dat ik totaal niet wist hoe ik goed moest persen. Het persen was daarom erg pijnlijk.
Ik hield veel spanning in mijn gezicht en perste inefficiënt en te hard. Omdat mijn vroedvrouw tussendoor weg was om andere vrouwen te helpen, had ik soms even pauze. Net na 22.00 uur begon ik weer met persen. Ze kwamen toen tot de ontdekking dat mijn baby bleef hangen achter mijn bekken. Nadat ze mijn bevallingshouding hadden veranderd hoefde ik nog maar 2 keer te persen en kwam mijn dochter er eindelijk uit.
Zaterdag 22.50 uur: ik kon eindelijk mijn dochter vasthouden
Na 40 weken mezelf afvragen hoe mijn dochter eruit zou zien, was ze er nu dan toch echt. Ze zag er paars uit en leek erg op mijn man. Ik was doodmoe en had het gevoel of ik 2 marathons had gerend terwijl ik achterna werd gezeten door wilde dieren. Maar ik had gewonnen. Ik voelde me opgelucht, kalm en besefte me dat ik iets waanzinnig had gedaan.
Heb jij een lange bevalling gehad? Of ging jouw bevalling juist heel voorspoedig? Wij zijn ontzettend benieuwd naar jouw verhaal! Vertel het ons en deel je verdriet, vreugde en ervaring.