Je zag het helemaal voor je. Huisje, boompje, beestje. Een kind, of misschien juist wel een heel groot gezin. De tafel vol kinderen, of wellicht zelfs een tweeling. Jij als stralende moeder met leuk uitziende, goed opgevoede kinderen. Mooie toekomstdromen, maar is een leven met kinderen echt zo leuk?
Waarom een leven met kinderen soms tegenvalt!
“Je krijgt er zoveel voor terug”, zeggen mijn man en ik vaak tegen elkaar. Grappend, als de peuter weer eens bloed irritant is, of als de baby alles bij elkaar krijst. Het lijkt zo leuk, een gezin, maar in werkelijkheid valt het nog best wel eens tegen.
Toen onze oudste dochter ruim een week oud was, waren we net thuis uit het ziekenhuis. Mijn man moest weer werken en onze baby bleef maar huilen. Na uren proberen te troosten belde ik huilend mijn moeder. “Ik weet niet wat ik moet doen, ze blijft maar huilen, ik kan dit helemaal nie-hieeeet”, brulde ik. Mijn moeder was er binnen 5 minuten, nam Yinthe over en delegeerde mij de kamer uit. Ik pafte op de veranda uit frustratie twee sigaretten weg en toen ik binnen kwam sliep de baby in oma’s armen.
De babytijd vond ik niet makkelijk!
Zo gemakkelijk vond ik het niet, die babytijd. Mijn man en moeder hebben zich ook best wel eens zorgen over mij gemaakt, of ik niet een postnatale depressie zou ontwikkelen. Dat was zeker niet het geval, maar echt roze was mijn wolk niet, het viel me best wel tegen een leven met kinderen.
Ook nu drijft onze tweede dochter me wel eens tot waanzin. Ze blijft huilen op bepaalde momenten, en als je dan ook nog een aandacht vragende peuter hebt is dat heel pittig. Eerlijk is eerlijk, onze jongste is nu vijf weken en ik heb me al meerdere keren afgevraagd waarom ik ook alweer zo graag een tweede wilde.
Waarom al die baby ellende nog een keer? En dit is nog maar het begin!
Moeder ben je nu eenmaal voor altijd
Die babyperiode is pittig, maar duurt (gelukkig) niet zo lang. Maar na de babyperiode komt nog een heel mensenleven, want moeder ben je nu eenmaal voor altijd. Feit is gewoon dat je veel inlevert als je aan kinderen begint. Hoezeer je van tevoren ook zegt dat je dat niet gaat doen. Je raakt een groot deel van je vrijheid kwijt, kunt niet zomaar meer gaan en staan waar je wilt, en wanneer je wilt. Je moet overal over nadenken en spontane uitjes zijn niet meer aan de orde.
Ook kosten kinderen een hoop geld, geld dat je anders zou kunnen besteden aan verre reizen, leuke hobby’s, dure restaurants of mooie kleding. Dat geld gebruik je een stuk minder voor al die leuke dingen die je natuurlijk wel zou blijven doen. Je zou immers gewoon met kinderen uit eten gaan. Dat doe je vast wel eens, maar dan wel naar een kindproof restaurant, om 17.00 uur, en je staat binnen anderhalf uur weer buiten.
Kleding kopen doe je vast ook nog wel, maar ook voor jezelf? Of gaat het meeste toch weer op aan de garderobe van de kinderen?
Maar er is natuurlijk ook een keerzijde
Na de zoveelste slapeloze nacht smelt ik bij het zien van mijn peuter die bij haar babyzusje gaat kijken. Als je die twee armpjes om je heen voelt en “wat ben je mooi mama” hoort uit de mond van een 3-jarige maakt dat een hoop goed!
En, als ik iedereen mag geloven, wordt het alleen maar makkelijker. Onze oudste gaat over een half jaar naar school, ze kunnen steeds meer zelf. Vermaken zichzelf beter en je krijgt gaandeweg steeds iets meer van je vrijheid terug. Over een jaar of 5 zal ons leven er heel anders uit zien, met een 8-jarige, en een 5-jarige.
Lees ook: Waarom de baby periode voor vaders minder leuk is!
Waarom je echt moet proberen de tijd te nemen als je kinderen jong zijn!
“Geniet er maar van, voor je het weet zijn ze het huis uit”. Je zult het ongetwijfeld wel eens gehoord hebben. En ook ik dacht met weemoed terug aan de tijd dat Yinthe nog een klein, schattig babytje was. Toegegeven: dat was in de periode dat zwanger worden veel te lang duurde in mijn hoofd.
Herinneringen zijn altijd mooier, nu ik midden in de babyperiode zit weet ik daar weer alles van. Maar ja, het is ook wel heel bijzonder. Ik weet ook zeker dat ik over vijf jaar weer sentimenteel terug denk aan dat kleine babylijfje. Zo’n klein mini mensje, dat maanden in je buik heeft gezeten. Met alles erop en eraan. Die kleine teentjes, kleine vingertjes. Dat schattige mondje met dat trillipje als ze bovenop je in slaapt valt. Schattige babygeluidjes, het sabbelen op die kleine knuistjes.
Ik kan echt uren naar haar kijken, als ze vredig ligt te slapen. Als.
Een leven met kinderen. Voor de één een droom, voor de ander stiekem toch een beetje een nachtmerrie. Het is niet altijd leuk, maar de leukste momenten zijn wel de momenten waar je later met een glimlach op terug kijkt. Dus probeer er van te genieten, ook als je voor de zoveelste keer door de kamer danst met een baby die niet stopt met huilen. Het wordt makkelijker, ooit!
