Eten en peuters. Het is een dingetje. Yinthe is altijd gek op eten geweest. Ze werd een maand te vroeg geboren en had een pittige start. Maar toen ze eenmaal zelfstandig kon drinken ging alles op. Alle flessen schoon leeg. Met vier maanden begon ik met de eerste groentehapjes, ook dit ging er lachend in (behalve bietjes en pompoen). Fruit was helemaal een feest. Ik maakte alles vers en vond het een uitdaging om haar steeds wat lekkers voor te schotelen. Totdat alles veranderde…, peuters en het leed dat eten heet!
Yinthe at alles wat ik haar voorzette
Stapels kookboeken heb ik verslonden. En Yinthe verslond alles wat ik haar voorzette. Lachend. Ook toen ze groter werd at ze vrolijk verder. Op vakantie in Spanje wond ze alle obers om haar vinger door in restaurants alles in haar mond te stoppen.
Met kerst vorig jaar gingen we uit eten (Frank is chefkok, en om papa te zien met Kerst moet je toch wat, haha). Smakelijk at ze alles wat ik haar gaf, zoals bospaddenstoelensoep, gamba’s en biefstuk. Heerlijk, die drama’s met eten zouden ons bespaard blijven. Dachten we.
Deze zomer op vakantie in Oostenrijk werd het al een iets ander verhaal. Op een terras zag madame pizza. En riep dat ook heel enthousiast. Toen de pizza eindelijk voor haar neus stond weigerde ze. Geen hap heeft ze gehad. De dagen erna hebben we nog twee keer de fout gemaakt een kinderportie eten voor haar te bestellen. Eten? Ho maar.
Dus bestelden we niet meer voor haar en gaven we haar gewoon wat hapjes van ons. Deze fase ging over (echt; het is een fase, het is een fase), en eten ging weer best goed.
Lees ook: Wat mag een peuter nog niet eten? Weet jij het?
Eten en peuters
Afgelopen oktober werd Yinthe twee. En ja hoor, “ik ben twee en ik zeg nee.” Vooral tegen eten. Dat begon ’s ochtends al met het ontbijt. Pap heeft ze nooit gegeten, normaal at ze gewoon brood. Nu eet ze met geluk een halve cracker.
Wij hebben gelukkig de luxe dat we geen haast hebben in de ochtend. Ik begin om half 9 en meestal wordt Yinthe wakker van mijn wekker. Dan neem ik haar mee naar beneden en krijgt ze een beker melk en een cracker. Als ik naar mijn werk ga drop ik haar bij Frank in bed. Hij begint pas om 12:00 uur en heeft dus alle tijd. Tegen half 10 gaan ze samen naar beneden en dan eet Yinthe een boterham en een stuk fruit.
Brood eten doet ze thuis sowieso slechter dan bij de gastouder waar ze 3 dagen per week naartoe gaat. Fruit gaat er gelukkig altijd wel in.
Lees ook: Janneke schrijft: een half jaar verder
Als ze niet eet dan eet ze maar niet!
Avondeten is momenteel altijd weer een verrassing. Waar ze soms iets met smaak eet weigert ze het een paar dagen later gewoon. Laatst maakte ik pastasaus, met stukjes chipolateworst erin. Yinthe vond het ‘balletieeees!’ en at met smaak haar bord leeg.
Een paar dagen later aten we dezelfde worstjes, gewoon gebakken met aardappels en vlees. En wat denk je? “Nee, vleesie bah, vies!” Volgens mij is dat gewoon eigenwijzigheid. Ze merkt dat ze nee kan zeggen en dat daar op gereageerd wordt. Ik maak er geen drama van, eten moet leuk zijn (ook voor mij!) Yinthe en ik eten 5 avonden in de week met z’n tweeën en ik ga echt niet met een krijsende peuter aan tafel zitten. Als mijn peuter niet wil eten, dan eet ze maar niet. Maar ze blijft zitten tot ik mijn eten op heb.
En ze krijgt wel een toetje, die ze soms ook niet wilt. Na het eten heeft ze pech en krijgt ze niks meer. Geen koekjes, snoepjes, crackers.
“Dan had je net maar moeten eten, nu ben je te laat. Bij het ontbijt ben je weer aan de beurt!”
Ik houd mezelf maar voor dat het is een fase is. Al mag deze fase van eten en peuters van mij heel snel over zijn.
