We zijn ons tegenwoordig erg bewust van het feit dat we ouders zijn. Het lijkt wel alsof we er veel meer mee bezig zijn en we vragen ons af of we het allemaal wel goed doen. Meer dan onze ouders vroeger deden. Mijn moeder heeft wel eens letterlijk gezegd: “denk toch niet zo veel na, wat doen jullie toch moeilijk.” Is dat zo? Maken wij het opvoeden moeilijker dan het is? Waarom vinden ouders opvoeden tegenwoordig zo zwaar?
Waarom vinden ouders tegenwoordig opvoeden zo zwaar?
-
Vroeger was alles beter
“Vroeger, toen de drempels nog kuilen waren…” Vroeger was alles beter. Althans, dat is wat onze ouders en grootouders ons willen laten geloven. Op veel vlakken is het misschien ook wel zo. We zaten niet constant met onze neus in onze telefoon. Sterker nog, we hadden niet eens een telefoon.
Veel van onze moeders waren vroeger thuis. Zij zorgden voor de kinderen terwijl de vaders zorgden voor brood op de plank. Het was een simpele verdeling waarin de rolverdeling heel duidelijk was. En daar beginnen we mee. Tegenwoordig werken bijna alle moeders. En daarmee wordt opvoeden meteen ‘een ding’. We kunnen ons er namelijk niet volledig op storten omdat we ook heel veel andere dingen te doen hebben.
-
Minder kinderen, meer zorgen!
Gezinnen zijn nu veel kleiner dan vroeger. Waar we nu 2 of misschien 3 kinderen opvoeden, hadden onze opa’s en oma’s er misschien wel 8 of 10. De oudste kinderen hielpen dus gewoon mee met het opvoeden van de jongsten. Vroeger was het leven simpeler, er was misschien ook wel letterlijk minder om je zorgen over te maken. Geen internet, waar kinderen nu van alles zien en lezen of zelfs gepest worden. Geen schermpjes waar je schermtijd voor moet instellen of ze moet verbieden.
Maar ook minder zorgen over de wereld. We maken ons druk over de klimaatverandering, maar ook over alle oorlogen en armoede op de wereld. Hoe moeten onze kinderen later een huis kopen met deze huizenprijzen? Hoe kunnen ze ooit hun studieschuld aflossen? We maken ons veel zorgen over de toekomst van onze kinderen. Niet vreemd dat er steeds meer mensen helemaal geen kinderen meer willen.
-
We willen te veel!
We willen onze kinderen goed opvoeden, er leuke en zelfstandige mensen van maken. Maar ondertussen willen we ook carrière maken. We willen een strak lijf en dus een paar keer in de week sporten. Maar ook een sociaal leven en dus af en toe afspreken met vrienden. Ook willen we twee keer per jaar op vakantie. Ons huis moet er perfect bij staan en alles moet er uitzien alsof het prima gaat. We leven bijna voor een ander, “kijk het met ons eens goed gaan!”
-
Hoge verwachtingen
Dan hebben we ook nog eens hoge verwachtingen van onze kinderen. We willen dat ze het goed doen op school, dat ze leuke vrienden en vriendinnen hebben en hun best doen om zelf een leuke vriend of vriendin te zijn. Ze moeten sportief zijn en dan het liefst ook nog goed in hun sport. Creatief, muzikaal en gewoon leuk in de omgang.
En om dit alles voor elkaar te krijgen rijden we onze kinderen van hot naar her. Van training naar muziekles, van een speelafspraakje naar logopedie. En al die ontwikkelingen houden we ook nog nauwlettend in de gaten, aangezien we alles van onze kinderen online kunnen volgen in alle volgsystemen van school en alle andere clubjes.
-
Social Media is vermoeiend
Onze moeders hadden vroeger gewoon de buurvrouw tegen wie ze even aan mopperden als we weer een gat in onze nieuwe broek waren gevallen. Tegenwoordig hebben we hier Social Media voor. Waarop we allemaal steen en been klagen over hoe druk we het hebben en hoe vervelend de kinderen zijn. Maar we zien op datzelfde Social Media ook hoe geweldig al die andere moeders het (lijken te) doen. En dat willen wij ook! Want we willen minstens zo perfect zijn als alle andere moeders, liever nog een beetje perfecter.
Natuurlijk is ons leven van nu niet te vergelijken met dat van vroeger. Maar willen we dat dan? Wij willen niet zo leven als onze moeder deden, dan moeten we misschien ook eens stoppen met klagen. Want ja, we maken het onszelf moeilijk door alles zo irritant perfect te willen doen. Laat het los, laat het gaan. Gelukkige kinderen zijn echt belangrijker dan perfecte kinderen! Dus die perfecte opvoeding? Die is echt niet nodig.
