sale kleertjes header
Lezers bloggen

Ik lijk steeds meer op jou!

Ik ben ondertussen 30 en weet nog steeds niet goed op wie ik lijk. Qua uiterlijk wel. Maar qua karakter? Mijn moeder is rustig, geduldig en begripvol. Echt iemand die eerst denkt en dan doet. Mijn vader is eigenlijk net zo, al is hij wel iets minder geduldig, wat rechter door zee en misschien niet altijd even tactisch en was als vader zijn wil wet.
En dan ik. Rustig? Nee. Geduldig? NEE. Eerst denken, dan doen? Ehm, werken we aan. Tactisch? Vaak hoor ik dat Yinthe op haar vader lijkt, qua looks. Maar haar karakter heeft ze echt van mij. En of ze daar nu zo blij mee moet zijn?

lAlles voor je baby banner

Yinthe is zo’n gezellig en gemakkelijk kind!

Sinds een paar weken ben ik op vrijdag vrij. Dat betekent dus dat ik 3 dagen weekend heb. Drie (soms hele lange) dagen alleen met Yinthe. Waar sommige moeders het heerlijk vinden als de kinderen vakantie hebben word ik er waarschijnlijk zo een die ze wel naar school kan kíjken (hè mam, heb ik van jou). Frank werkt de weekenden, dus ik sta er ook echt ‘alleen voor’, al klinkt dat wel heel dramatisch.
Mijn tweede weekend vrij was ik het zondag spuugzat. Ik was drie dagen vrij geweest maar ik was kapòt. Heerlijk vond ik het dat ik maandag weer naar kantoor mocht.

Overal waar ik met Yinthe naartoe ga hoor ik dat ze zo’n gezellig en makkelijk kind is. Klopt hoor. Zolang we ergens anders zijn. Dan heeft mevrouwtje praatjes, maakt ze grapjes en hangt ze de clown uit. Op verjaardagen gaat ze leuk spelen en komt ze af en toe wat lekkers snaaien. Ze vindt alles leuk en interessant.

Eenmaal thuis kan ze als een blad aan de boom omslaan. Alsof ze hele tijd toneel heeft gespeeld en nu weer haar drakerige zelf mag zijn. Behalve dan dat ze nooit een draak was!

Ze zeurt, miept, draalt. Vraagt aandacht. Daagt uit en gaat gillen of slaan als ze iets niet mag. Vermoeiend. Zeker als je zoals ik geen geduld hebt.

baby kleertjes banner

Lees ook: Het sterrenbeeld van een kind en zijn karakter

Ik lijk steeds meer op jou!

Afgelopen week werd me duidelijk dat ze vooral zo doet bij mij. Op maandag en dinsdag als ze thuis is met Frank is er weinig aan de hand. Maar zodra Yinthe en ik te lang bij elkaar zijn begint ze weer. Op werkdagen valt het mee, dan zijn we druk met eten koken, in bad gaan, even spelen en naar bed. En zelfs dan slaak ik af en toe een zucht van verlichting als ik op de bank plof.

Maar dan dat weekend. Ik heb het gevoel dat ik de hele dag politie agentje loop te spelen. Als ik dat niet doe ligt mevrouw languit op de tafel, trekt ze alles uit de koelkast, zet ze de tv op standje disco, plakt ze stickers op de plaskaart omdat pop geplast heeft en ga zo maar door.

Dus het op zijn beloop laten? Nee. Plus dat mijn karakter daar niet in meewerkt, want het gaat zoals ik het wil. En na 3x iets zeggen is mijn geduld op.

Helaas werkt Yinthes hoofd net zo. Zij wil ook dat het zo gaat als zij in haar hoofd heeft. En dat is dus nooit hetzelfde als wat ik in mijn hoofd heb. Als Yinthe een puzzel wil maken en het lukt niet, dan knikkert ze de hele puzzel door de kamer. Als ze de rits van een tas open wil doen, en het lukt niet? Trekt ze de rits aan gort. Helaas heel herkenbaar, want zo ben ik ook. En dat botst. Nogal.
liefdevol grenzen stellen

Masterclass ‘liefdevol grenzen stellen’

Dit zijn natuurlijk doodnormale peuterontwikkelingen. De grootste uitdaging gaat worden hoe ìk daarmee om kan gaan zonder dat ik op zaterdagmorgen al weer naar kantoor wil. Toevallig kwam ik op Facebook een masterclass ‘liefdevol grenzen stellen’ tegen. Klinkt zweverig, was mijn eerste gedachte (niet mijn ding, zweven).

Maar grenzen stellen is wel mijn ding. En als Yinthe die grenzen nou niet (constant) over gaat zonder dat ik steeds mijn stem verhef, haar in de gang mik of echt boos moet worden zou dat de sfeer een stuk aangenamer maken. En dus, zonder er lang over na te denken schreef ik me in en zat ik donderdagavond om 20u paraat. Dat kwam mooi uit, want mijn weekend was begonnen.

Het was interessant. Verschillende manieren van opvoeden kwamen aan bod. Al gauw kwam ik erachter dat ik een autoritaire ouder ben. Dit kwam behoorlijk negatief in beeld, zo zou je kind weinig zelfvertrouwen ontwikkelen en blindelings achter anderen aan kunnen lopen omdat het nooit zijn eigen grens heeft aangegeven. Hmm.

Mijn ouders waren ook behoorlijk autoritair (in mijn beleving), maar ik heb daar echt geen vervelende complexen aan over gehouden. Wat ik wel deed was tegen die grenzen aanschoppen. Mijn vader en ik hebben behoorlijk met elkaar in de clinch gelegen. Ik vond het vervelend om bij een “waarom?” “dáárom” te horen, want dan wist ik toch nog niet waarom? En nu doe ik dat zelf dus ook.

Wat mij ook de ogen opende is dat je kind er echt baat bij heeft om échte aandacht te krijgen. En dan 100% volle aandacht. Zónder dat mama stiekem half op haar telefoon zit. Auw. Dat ben ik. Die telefoon gaat vaker uit zicht.

Ze is pas 2 jaar!

Nog een ding wat ik wel eens wil vergeten: ze is nog klein! Yinthe is slim, praat veel en duidelijk, begrijpt een hoop en kan goed aangeven wat ze wil. Daardoor vergeet ik nog wel eens dat ze nog maar 2 jaar is. Dat ze treuzelt en weer iets laat vallen. Dat ze niet stil is als ik even moet bellen. Simpelweg omdat ze nog maar twee is. Moraal: kinderen doen kinderachtig omdat ze kinderen zijn.

Wat veel naar voren kwam was een kind benaderen vanuit de ik-vorm.

“Ik wil graag dat je van de trap af gaat want dat is gevaarlijk.” En ja, daar ben ik denk ik te nuchter voor. Van zo’n lange uitleg krijg ik echt de kriebels. Maar iets meer loslaten kan vast geen kwaad, en ik kan mijn toon ook wel ietsje aanpassen. En vooral vaker in mijn achterhoofd houden dat ze nog maar een heel klein (kinderachtig) kind is. En dat haar wil misschien ook wel eens wet mag zijn. Soms.

Wat vinden mijn ouders?

Deze blog stuurde ik ter ‘goedkeuring’ naar mijn ouders. Toch grappig hoe je zo’n verschillende kijk op dingen kan hebben. Mijn vader herkent zich niet in het feit dat zijn wil wet zou zijn geweest en geeft juist aan dat mijn moeder meer ‘baas’ was, omdat hij zo vaak weg was. Mijn moeder geeft aan dat pap en ik vooral botsten toen ik groter werd en zij juist vindt dat ze vooral consequent waren. Zij herkent mij helemaal niet terug in Yinthes gedrag.

Met een mede mama van de pufclub had ik nog even contact en zei gaf heel lief aan “je doet het prima, je denkt er over na en maakt bewuste keuzes, dan doe je het al heel goed”.

Dat is waarschijnlijk de clue. Ik denk nu dat ik het op een bepaalde manier doe. Terwijl Yinthe daar over 30 jaar heel anders naar kan kijken. Is er een goede en foute manier? Zolang je je kind niet verwaarloosd of mishandeld lijkt me dat niet. Soms maak je keuzes met je verstand en soms met je gevoel. Maar uiteindelijk wil je het beste voor je kind. En dat is het belangrijkst!

Lees ook mijn blog over: Wat eet Yinthe op een dag?

Actuele aanbiedingen bij onze partners:
folder prenatal
folder hema
folder deonlinedrogist
folder kleertjes
folder mamalicious

Meer lezen

vadersschapsverlof 2019