De nacht verliep onrustig. Onrustig in mijn hoofd. Bij de 32 weken echo werd er geconstateerd dat ons meisje een kleine groeiachterstand had opgelopen en ze lag in de stuit. Heel eigenwijs met haar bips naar beneden. Zo lag ze volgens mij een groot gedeelte van mijn zwangerschap. Ik voelde haar altijd beneden in mijn buik trappelen en haar hoofdje onder mijn ribben (wat soms best lastig was met zitten).
We hadden het toen wel eens besproken of ik een natuurlijke bevalling wilde, of een keizersnede, maar hierin had ik nog geen beslissing gemaakt. Ik hoefde toen ook nog niet te beslissen want ik had nog 5 weken.
Nu kwam alles in stroomversnelling en lag ik in één dag in het ziekenhuis met gebroken vliezen, een infectiegevaar dat boven mijn hoofd hing en een bevalling die elk moment kon beginnen. Maar die nacht begon mijn bevalling in ieder geval nog niet.
Natuurlijk bevallen of keizersnede?
Om 8.00 uur werd ik aan CT gelegd, de activiteiten in mijn buik waren minimaal. Rond 5.30 had ik wat hele lichte krampen, maar die waren weer weg. Het belangrijkste was dat de hartslag van Hoppie en die was gelukkig wel helemaal goed. Ik vond het een heerlijk iets: haar hartje zien kloppen op het scherm naast me. Het gaf me rust.
Terwijl ik nauwgezet haar hartslag volgde, kwam de afdelingsarts mijn kamer op vergezeld door een coassistent. Zij vertelden mij wat ik eigenlijk al wist: ik moest in het ziekenhuis blijven totdat de bevalling op gang kwam.
‘In de meeste gevallen komt de bevalling binnen 72 uur op gang’, zei de arts, ‘maar het kan natuurlijk ook nog weken duren. U moet samen met uw man een beslissing nemen of u een natuurlijke bevalling wilt of een keizersnede. Ik wil graag uw besluit vanmiddag horen zodat we weten wat we moeten doen mocht de bevalling op gang komen’.
’s Middags stond er ineens een gynaecoloog naast mijn bed. Weer kreeg ik het rijtje te horen van de huidige situatie: stuitligging, groeiachterstand, vliezen gebroken, afwachten…
‘Heeft u al een beslissing gemaakt over de wijze waarop u wilt bevallen?’ ‘Nee’, antwoordde ik. ‘Wat is jullie advies?’
Vervolgens kreeg ik een heel omslachtig antwoord met dat ze mij niet echt konden adviseren omdat ik zelf moest beslissen. Toch kon ik uit zijn antwoord opmaken dat een keizersnede waarschijnlijk het beste was, gezien de groeiachterstand van onze dochter. Dus besloten mijn man ik later om voor de keizersnede te gaan.
Eerste weeën
Rond 17.00 uur kwamen mijn ouders langs. Ik was nog steeds aan het ‘afwachten’ terwijl ik telkens de woorden van de arts in mijn hoofd hoorde: ‘De meeste bevallingen beginnen binnen 72 uur nadat de vliezen zijn gebroken’. Ik had er nog niet eens 24 uur opzitten.
Terwijl we samen een voetbalwedstrijd keken, voelde ik bewegingen in mijn buik. Krampen. En deze krampen waren anders dan die ik vanochtend had. Ik voelde mijn baarmoeder samentrekken en na een tijdje weer ontspannen. ‘Wat is er?’, vroeg mijn moeder, die het altijd meteen zag als er iets was.
‘Ik voel een kramp’, zei ik. Ze bleven om de zoveel tijd komen en telkens zag mijn moeder dat ik een kramp had en tikte ze mijn vader aan. ‘Ze heeft er weer één.’ Op een gegeven moment zei mijn vader (die huisarts is geweest): ‘Misschien moet je ze maar even gaan bijhouden.’ En dat deed ik. In mijn telefoon. Ik heb het er nog steeds instaan.
Eerst zaten er 10 minuten tussen, toen ongeveer 8 minuten. Mijn ouders waren ondertussen naar huis en ik besloot maar een verpleegkundige te bellen. Zij legde me aan de CT en een apparaatje die de samentrekkingen in mijn baarmoeder kon meten. Anderhalf uur later zaten er tussen de 6 en 5 minuten tussen de krampen.
Ondertussen besefte ik mezelf steeds meer dat de bevalling nu aan het beginnen was.
Ik kon me niet voorstellen dat deze krampen in één zouden ophouden. Ze werden ook iets steviger, maar niet pijnlijk.
‘Als dit de weeën zijn’, dacht ik nog ‘dan valt me dat alles mee!’ How little did I know.
Over een uur zijn jullie ouders!
‘Is het goed als ik even een broodje ga eten?’, vroeg mijn man? ‘Ja hoor’, zei ik. En dat zou de laatste keer zijn dat hij me in die kamer zou zien. In de tijd dat mijn man weg was, werden de weeën heviger en waren de tussenpozen korter.
De eerste krampjes begonnen om 18.12 uur en rond 19.48 kwamen ze elke 3 minuten. Op een gegeven moment stond de verloskundige naast mijn bed. ‘Ik denk dat ik jou maar eens mee ga nemen, want je weeën zijn nu toch wel heftig.’ Ik knikte. Ze waren heftiger, maar nog steeds wel te doen. Samen met een verpleegkundige hielp ze me uit bed.
Bij de deuropening in de gang kreeg ik weer een wee. Ik moest even stoppen met lopen en pakte de deurpost beet. Net op dat moment kwam mijn man de hoek om lopen. Toen hij wegging zat ik nog ’tevreden’ in bed. Nu zag hij me puffend in de deuropening staan, terwijl de verpleegkundige mij ondersteunde.
‘Het gaat snel. Je hebt al 1 centimeter ontsluiting’, zei de verloskundige die de eendenbek uit mijn lichaam trok. ‘We moeten alles meteen in gang gaan zetten zodat de keizersnede uitgevoerd kan worden.’
Ze keek ons aan met een glimlach. ‘Over een uur zijn jullie papa en mama!’
Bij mijn man sprongen de tranen in zijn ogen. Hij wist met zichzelf geen raad van de zenuwen en spanning. Ik had op dat moment niet zo heel veel emotionele gevoelens, maar vooral lichamelijk gevoelens. Want die ontsluitingsweeën waren toch wel heel erg pittig. Wat viel me dat tegen zeg!
Ik voelde de wee aankomen vanuit mijn rug en binnen een paar seconden trok hij door tot voorin mijn buik. Ik wist niet waar ik het moest zoeken van de pijn, maar ik weigerde te schreeuwen. Dus haalde ik heel diep adem. Na 10 diepe ademhalingen was de wee meestal voorbij. Dan kon ik even op adem komen en met tegenzin wachten op de volgende.
De bevalling gaat nu echt beginnen
Ondertussen gebeurde er veel om mij heen, wat super vervelend was. Iedereen was druk in de weer om zo snel mogelijk die keizersnede te plannen en uit te voeren. Dan stond de gynaecoloog aan mijn bed om zich voor te stellen. Dan stond de arts assistent met coassistent naast me om zich ook voor te stellen. Altijd tijdens een wee!
‘Heb je een wee?’, werd er dan gevraagd. Met een verbeten hoofd knikte ik ‘ja’. ‘Vang hem maar op, wij wachten wel’, zei de gynaecoloog. Nou lekker dan. Terwijl ik mijn ademhalingen zat te tellen, stond iedereen met hun armen over elkaar te wachten totdat de wee weg was. Probeer je dan maar te ontspannen. Ondertussen werden er vragen aan mij gesteld en moest mijn bloed geprikt worden. Daarna kreeg ik nog iets van een weeënremmer die totaal niet werkte.
Na een tijd wat een eeuwigheid leek te duren, maar achteraf volgens mij maar een uur, werd ik eindelijk naar de OK gereden. Er liepen allemaal mensen om mij heen. Ik probeerde naar de gezichten te kijken, de gangen in mij op te nemen, maar het lukt niet.
Ik was alleen maar met die weeën bezig. Wat was dat heftig zeg. En dan had ik alleen nog maar ontsluitingsweeën!
Maar er was licht aan het einde van de tunnel. Ik wist dat ik binnen een korte tijd een ruggenprik zou krijgen en ik verlost was van de weeën. Verlost van de pijn. Dan hoefde ik alleen maar te liggen en te wachten totdat ze mijn baby in mijn armen zouden leggen.
Volgende keer: Vertel je ik mijn ervaring met mijn keizersnede en ontmoet ik eindelijk mijn kleine meisje!
Mocht je het gemist hebben, lees dan het eerste deel van de bevalling van Roos over het breken van de vliezen.
Mijn bevalling deel 1 Mijn bevalling deel 3
