“Weet je zeker dat er geen twee in zitten?” “Jemig, je wordt wel echt dik nu zeg”. Jahaaa, ik wéét het. En daar hoef ik echt niet elke dag minstens vijf keer aan herinnert te worden.
Tel daar bij op dat ik nog geen 4 kilo ben aangekomen, dus hoezo dik? Er zijn vrouwen die 30 kilo aankomen, dus HOEZO ben ik dik? Het is gewoon alleen buik. Recht naar voren. Dus ja echt een gevalletje, “buik, waar ga je met Janneke naartoe?” Maar dat weet ik zelf ook wel, echt!
Aftellen, alweer. Nog steeds
Nou, dat is dus de status op het moment. Het aftellen is begonnen, alleen vind ik het nogal lastig om er niet van uit te gaan dat ik de 40 weken zwangerschap niet haal. Ik heb weer heel veel last van harde buiken, en de baby ligt alweer braaf met haar hoofd naar beneden. Alles in mij zegt wederom dat ik deze zwangerschap niet uit ga dragen, maar ik wil er niet vanuit gaan omdat het wachten dan alleen maar langer duurt.
En hoe klaar ik er ook mee ben, ik heb toch het liefst dat ze tot minstens 37 weken blijft zitten. Ik vergis me ook steeds in het aantal weken, omdat de verloskundige en ik vanaf het begin al een week van mening verschillen. Tel daar die mega buik bij op en iedereen die vraagt hoe ver ik ben, kijkt me met ogen als schoteltjes aan als ik zeg dat ik nog 9 (o nee, 10) weken moet.
Omeprazol
Gelukkig heb ik van de huisarts ondertussen wel medicatie gekregen tegen het maagzuur, en dat scheelt echt enorm. Het is echt slecht voor mijn humeur om de hele dag met kotsneigingen rond te lopen, dus ik ben heel blij dat ik daar vanaf ben.
Nieuwe klacht is dat ik sinds een dikke week heel veel last van mijn bekken. Gelukkig mag ik daar volgende week voor naar de fysio. Heel vervelend, ik was na 3 weken vakantie blij om weer aan het werk te kunnen, alleen is dat zitten echt geen pretje op het moment. Stiekem ben ik wel aan het aftellen naar mijn verlof dus.
Vakantie
We hebben een fijne vakantie gehad, ik was ruim 3 weken vrij, manlief anderhalve week (ivm feestdagen, hij is chef-kok en werkt dus met kerst). Tweede kerstdag aten we dan ook bij Frank. Oud en nieuw vierden we met vrienden bij ons thuis en Yinthe sliep dwars door al het vuurwerk heen.
Na alle feestelijkheden vlogen we voor een weekje naar Zweden. Daar wonen mijn schoonouders en die hadden we al een half jaar niet meer gezien. Samen met mijn zwager en schoonzusje en hun dochtertje van bijna 2 gingen we die kant op.
Yinthe vond het vliegen niet echt spannend, ja, de vliegtuigen waren leuk om te zien. Maar toen we eenmaal in de lucht zaten waren de speeltjes die ik stiekem in mijn tas had gestopt een stuk leuker. Het was ook maar anderhalf uur vliegen dus dat is prima te doen met 2 kleine kinderen. Ik ben in ieder geval heel blij dat we dit jaar de auto niet hebben genomen, want ruim 12 uur zitten had ik echt niet meer getrokken.
En deze week is het ‘gewone’ leven weer begonnen. Yinthe weer naar de gastouder, waar ze wel echt aan toe was na al die rare weken. Al gaat volgende week meteen weer anders, maandag krijgt ze namelijk buisjes in haar oren. Dus dat wordt een ziekenhuisdagje. Dinsdag gaat mijn broer trouwen en de gastouder is met haar kind op wintersport, dus Yinthe mag de rest van de week naar oma.
Kinkhoest
Begin februari ga ik de vaccinatie tegen kinkhoest nog halen. Deze vaccinatie zit vanaf december standaard in het vaccinatiepakket als je zwanger bent, dus ik heb ervoor gekozen hem ook maar te nemen. Hier volgt later trouwens nog een uitgebreide blog over.
Verder heb ik alvast een begin gemaakt met de vluchtkoffer en klossen voor onder ons bed besteld. Stiekem heb ik zin om onze nieuwe (ronde) box neer te zetten, maar ik denk dat ik er spijt van krijg als die nu al in de weg staat. Dus ik wacht nog even. Denk ik.
Yinthe geeft mijn buik nog steeds elke dag kusjes en voelt het als haar zusje schopt. “Ik houd van de baby mama”. Als dat geen lieve zus wordt weet ik het ook niet meer 😉 !
